Η χώρα έφτασε στο τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας του κακού Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα

Άγγελος Κολοκοτρώνης

Η χώρα έφτασε στο τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας του κακού
Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα
Οι γκαουλάϊτερς νομοθετούν, οι ΄Ελληνες υποφέρουν και οι γείτονες αποθρασύνονται. Μέχρι πού θα φτάσει το κακό;

΄Αρχισε πλέον να χάνει το στοιχείο της σπανιότητας η ουσιαστικά ίδια είδηση που περιφέρεται σε διάφορα –και πάντως όχι όλα- τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης», περί της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Στο εύλογο ερώτημα, αν όλοι οι ΄Ελληνες είμαστε παράνομοι, η απάντηση είναι ότι η σχετική νομοθεσία εκτρέφει τους παράνομους. Και τούτο διότι όταν επιβάλλονται δυσβάστακτοι φόροι, οι φορολογούμενοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και γίνονται φοροφυγάδες.
Ο μη κανονικά αμειβόμενος υπάλληλος, οδηγείται-αν έχει αδύναμο χαρακτήρα- στην εξεύρεση εύκολων λύσεων για να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματά του. Και δεν πρόκειται εδώ περί δικαιολόγησης πράξεων εγκλήματος βέβαια. Πρόκειται όμως σαφέστατα περί της ανικανότητας της Πολιτείας, όχι απλώς να κατανείμει ισομερώς τα βάρη στους πολίτες, αλλά και να αποκαταστήσει –αν ποτέ την είχε- την στοιχειώδη επαφή της, με τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών.
Σωστά έχει παρατηρηθεί, ότι η έλλειψη βιωματικής γνώσης οδηγεί συνήθως σε λανθασμένες αποφάσεις. ΄Ανθρωποι που δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει καθημερινή τριβή με την ίδια τη ζωή, το μεροκάματο και την αγωνία αν θα έχουν ή όχι αύριο δουλειά, δεν μπορούν να καταλάβουν τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και παίζουν απλώς με αριθμούς, αγνοώντας επιδεικτικά τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας που θα έπρεπε να έχει η ασκούμενη πολιτική, αποτελεί τον μεγάλο άγνωστο σήμερα στην Ελλάδα, όπου οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι υποφέρουν. Το να επαναλαμβάνει κανείς ότι υπάρχει προφανής δυσαρμονία του λαϊκού αισθήματος, με όσα πράττουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, αποτελεί και αυτό κοινοτοπία, σε έναν κόσμο πνιγμένο στις ασκήσεις επί χάρτου.
Οι αυξανόμενες αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων κανέναν δεν συγκινούν, ακριβώς διότι έχουμε να κάνουμε με ένα ανάλγητο, γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό Κράτος, ανίκανο να διαχειριστεί μια κρίση, που δεν είναι μόνο κρίση οικονομική. Είναι και κρίση αξιών. Και η χειρότερη δεν είναι η οικονομική, αλλά η κρίση αξιών.
Η οργανωμένη Πολιτεία υπάρχει μόνο στα χαρτιά και έχουμε φτάσει στο «ο σώζων εαυτόν σωθείτω», ακριβώς διότι οι συνδετικοί αρμοί της κοινωνίας έχουν χαλαρώσει και πολλοί μιλούν –όχι άδικα- ότι έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός. Το να μιλήσει κανείς σήμερα για το αύριο, το όραμα που θα πρέπει να έχει ο Ελληνισμός, είναι τόσο ουτοπικό, όσο και… ανεπίκαιρο.
Οι ακρότητες στο εγχείρημα επιβολής νόμων και διατάξεων, ερήμην της κοινωνίας κρατούν σε νευρική κρίση τον ελληνικό, που έχει χάσει ακόμη και το δικαίωμα στο όνειρο. Την ίδια ώρα στο όνομα ενός παραπλανητικού και ασύστατου… προοδευτισμού, ορισμένοι φορείς παρακινούν τους κυβερνώντες να αντιμετωπίζουν με στοργή, τον κάθε απελπισμένο που εισέβαλε παράνομα στη χώρα, σε βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων τού κάθε ΄Ελληνα.
Εσχάτως αντιμετωπίζουμε αδιαμαρτύρητα και το φαινόμενο να μας έρχονται πακέτο από ξένους οι νόμοι, τους οποίους το ελληνικό Κοινοβούλιο ψηφίζει, χωρίς καν να τους διαβάζει! Και όταν επιμελείς δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν τις απιθάνου αγριότητας προβλέπεις των νόμων αυτών, οι εμφανιζόμενοι ως κυβερνώντες σήμερα την Ελλάδα, συνεδριάζουν, για να… δουν τι απαίτησαν από τους βουλευτές τους να ψηφίσουν. Τρανταχτό παράδειγμα η επιβολή φόρου, σε κάθε οικογένεια που αποκτά ένα παιδί. Αδιανόητο για μια χώρα που διακινδυνεύει την ίδια την ύπαρξή της, εξ αιτίας της υπογεννητικότητας. Μάλιστα προβλέπεται ότι το 2.030 το ελληνικό κοινοβούλιο θα απαρτίζεται από150 μουσουλμάνους και 150 Χριστιανούς.
Δυστυχώς δεν σταματά εδώ το γαϊτανάκι των πολιτικών εγκλημάτων. Μόλις προ ημερών η Αλβανία διατύπωσε τις επεκτατικές βλέψεις της κατά της χώρας μας κι εμείς, απαντήσαμε δια της διπλωματικής οδού, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, ενώ συμβαίνει ταυτοχρόνως οι Τούρκοι να θέλουν το Καστελόριζο, οι ξένες υπηρεσίες να σχεδιάζουν τα δικά τους, μετά την εξαγορά πολιτικών, την ακύρωση κάθε προσπάθειας ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και την εν τέλει εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, μετά τον διαμερισμό και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, που προηγείται της παραχώρησης της εθνικής Κυριαρχίας.
Τι ΄μέρες ζούμε; Πότε άλλοτε στην Ιστορία μας υπήρξε τόσος ξεπεσμός και τέτοια απονάρκωση της κυβερνητικής εξουσίας; Και τι άραγε έχουμε να περιμένουμε, αφού σκύψαμε τον τράχηλο στις απαιτήσεις τού κάθε τυχάρπαστου Φούχτελ, ή Ράϊχενμπαχ, του κάθε γκαουλάϊτερ δηλαδή που μας εγκαθιστά η «φίλη» Γερμανία; Μια Γερμανία που δυστυχώς μας ξυπνά μνήμες δικών της άλλων εγκλημάτων, με χιλιάδες ΄Ελληνες να έχουν δολοφονηθεί κατά τον αγριότερο τρόπο ή να έχουν καεί σε φούρνους, όπως έγινε στον μαρτυρικό Χορτιάτη.
Και μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό; Μήπως είναι η ώρα να αναζητήσει αυτή η χώρα τον ηγέτη της; Αυτόν που θα υπερασπιστεί την Ιστορία και θα διαχειριστεί την υπερηφάνεια της; Ως πότε θα περιμένουμε; Ποιο είναι εκείνο από τα δεινά, που δεν έχει πέσει ακόμη στα κεφάλια μας, όπως «λέει» ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του;